Auteur: Lian van Berkel (Pagina 3 van 9)

JAAAAAAAA!!!!!! EAPje komt zo!!!!! Hubby is hem nu gaan halen. Ik heb er zo veel zin in!!!

Mijn energie voor vandaag gaat dus daar aan op, al kan ik er honderduit over spreken en schrijven.

Ik weet even niet wat ik moet schrijven. Dus dat is al iets om te schrijven. Soms is mijn brein gewoon even leeg. Althans, niet leeg. Nooit leeg. Maar de connectie tussen alle honderden gedachten die door mijn hoofd gaan en het stukje brein dat daadwerkelijk woorden en zinnen kan vormen, is momenteel een beetje verstoord.

Ik hoor in ieder geval een heleboel vogeltjes fluiten buiten. Dat vind ik zo heerlijk! In de heg van de ene buren en de bomen van de andere hebben zich een aantal vogels genesteld. Onze eigen boom is weer leeg, helaas. De duiven die daar leken te gaan broeden, hebben het nest verlaten. Er was laatst een korte, maar luide, oorlog tussen twee groepen kauwen en een paar eksters over de inhoud van het vogelvoerhuisje en sindsdien heb ik ze niet meer gezien. Echt jammer, maar er lijkt ook geen ei te zijn achtergelaten, dus dat is al iets. En ik kan nog steeds genieten van alle andere vogeltjes hier in de buurt.

Diva ook. Laatst zat er een mus in de tuin en daar heeft ze toch maar mooi achteraan kunnen jagen! Niet dat ze het diertje te pakken kreeg (gelukkig), maar ze kon wel weer even écht kat zijn. Dat was ze dan wel weer wat minder toen er gisteren een ekster in de tuin zat. Eksters zijn de allerbrutaalste vogels hier in de buurt en die deinzen absoluut niet terug van katten. Deze ook niet. Maar wel van mensen, dus toen ik naar buitenkwam, vloog de vogel weg. En Diva kwam een beetje zielig naar me toe en wilde geknuffeld worden. Dat vond ik dan wel weer schattig.

Ik had vandaag ook graag willen schrijven dat we weer wat dichterbij de komst van EAPje zijn. Dat hij morgen komt, maar dat is ineens niet meer zeker. Zijn mensenmama is ziek, dus moeten we het misschien nog een paar dagen uitstellen 🙁 Zij kan in ieder geval niet hier komen als ze ziek is. We gaan geen risico lopen dat ze mij aansteekt.

Maar goed, de PEM die ik gisteren had is al wel iets minder. Hopelijk blijft dat ook zo. Gisteravond had ik best moeite met in slaap vallen, dus het kan goed zijn dat ik morgen weer opnieuw PEM heb. Stomme ME!

Ik heb hoofdpijn. Iedere poging tot nadenken doet extra pijn. Vandaag is de PEM-dag van maandag. Het was dus toch teveel om naar de dierenwinkel te gaan en daarna nog online naar krabpalen te zoeken. Ik was alleen zo enthousiast dat EAPje vrijdag komt en kon daardoor niet meer voelen waar mijn grenzen lagen. Daarvan zit ik nu op de blaren (al lig ik het grootste deel van de dag vandaag, vermoed ik).

Ik ben wel heel blij met wat er gisteren lukte: ik heb meerdere designs in mijn Redbubble shopje gezet én twee nieuwe getekend. Vooral die twee nieuwe vind ik supergaaf! Ik plaats er zo een foto van.

Ik ga zo ook een mailtje sturen naar ME Centraal. Die hebben gevraagd naar schrijvers met ME of hun mantelzorgers. Lijkt me erg leuk om daarvoor ook af en toe een stukje te schrijven.

Voor nu is dit wel de max. Na vijf minuutjes is mijn brein echt op.

Ik hoor de wasmachine een vrolijk melodietje fluiten. Vanochtend is die geleverd en hubby heeft hem op advies van de installateurs meteen aangezet voor een reiniging. Zo kunnen we morgen in een schone machine de was doen.

Ik heb er totaal niets van meegekregen dat het ding is bezorgd. De mensen van de witgoedwinkel hebben ongetwijfeld aangebeld en daarna de wasmachine naar zolder gesjouwd. Ook hebben ze de oude mee naar beneden genomen. Ieder aspect daarvan is mij ontgaan. Ik lag nog heerlijk te slapen op ons pas nieuwe matras en met mijn oordopjes in.

Dat nieuwe matras was ook echt nodig. We hadden de oude matrassen en het topmatras al ruim elf jaar en vooral die laatste was inmiddels één grote kuil. Eigenlijk moest die na acht jaar al worden vervangen, maar het is er eerder niet van gekomen.

Ik merk dat ik zoveel lekkerder lig in bed nu. Echt heel fijn. En heel belangrijk om zo effectief mogelijk uit te rusten ’s nachts. Dat doe ik door mijn ME toch al niet optimaal, dus dan is een goed bed extra belangrijk.

De PEM begint intussen trouwens echt te zakken. Ik heb vandaag niet eens mijn bril met gele glazen op!

Gisteren zijn we nog even naar de dierenwinkel geweest voor wat spulletjes voor Eapje. We hebben nu een kittenkattenbak, eet- en drinkbakje, kattenmelk en speeltjes voor hem. Een leuke krabpaal hadden ze niet, dus die hebben we online opgezocht. Het kopen daarvan blijkt echter nogal een uitdaging. De site geeft de opties ‘thuisbezorgd’ en ‘ophalen in de winkel’, maar bleef steeds vastzitten in een lus. Als we kozen voor thuisbezorgd kregen we de melding dat dit niet mogelijk was voor alle artikelen (met enkel de krabpaal in het winkelmandje) en dat we moesten kiezen voor ophalen in de winkel. Maar als we daar dan voor kozen, kregen we de omgekeerde melding en moesten we kiezen voor thuisbezorgd.

Hubby gaat het zo nog eens proberen en anders bestellen we wel een andere. Gekke webwinkels!

Diva ligt heerlijk te slapen op het dekentje naast me. Daar moest ik eerst even een foto van maken voordat ik kon gaan typen. Ik heb dat dekentje gehaakt voor hubby, maar dus eigenlijk vooral voor Diva. Alles hier in huis is sowieso van haar. Dat is nu eenmaal hoe het werkt als je eigendom bent van een kat. En hubby en ik vinden het allebei heerlijk!

Alweer een dagje dichter bij de komst van EAPje! Ik kreeg vanochtend een hele schattige foto van hem van zijn huidige mensenmama. En vrijdag is hij gewoon hier!

We hebben intussen al een kittenhalsbandje en een placemat voor zijn etensbakje besteld. De rest gaan we woensdag of donderdag samen halen bij de dierenwinkel. Er komt in ieder geval een krabpaal bij. Dan zijn er weer nieuwe en hoge plekjes om te liggen voor EAP en voor Diva. De krabpaal die we al hebben binnen is vrij laag en die is omgevallen toen Appie er in probeerde te liggen. Diva heeft dat ding nooit wat gevonden, dus voor haar werd het ook wel tijd. Maar zij gaat ook veel naar buiten en daar staat ook een krabpaal met lekkere ligplekjes. Daar ligt ze echter nooit meer. Ze kiest tegenwoordig altijd voor de tuinmeubels om op te liggen.

Ben benieuwd hoe het zal gaan met haar en EAPje. Hopelijk accepteert ze hem snel. Het is in ieder geval wel een beetje een sulletje, net zoals haar echte broertje Ivar en haar pleegbroertje Pipo. Met hen kon ze het goed vinden, dus hopelijk komt dat met EAPje ook.

Ik ben in ieder geval al weer ietsje minder moe dan gisteren. Dat is fijn. Vandaag nog wat verder uitrusten.

Mijn bestie zou eigenlijk komen vanmiddag, maar ze kan helaas niet meer. Maar goed, dan komt ze volgende week lekker op kraamvisite bij EAPje 🙂

Ik zie aan de datum dat het vaderdag is vandaag. Hubby en zijn zus en haar man zijn onderweg naar hun moeder. Zij woont kei-ver weg, dus voor mij is het teveel om mee te gaan. De reis duurt al gauw drie uur enkele reis en al die tijd zou ik dan dus niet goed kunnen uitrusten. Dan ben ik al gebroken bij aankomst.

En vandaag zou het sowieso teveel zijn. Ik heb nog PEM van vrijdag, maar gelukkig al niet meer zo erg als gisteren. Mijn ogen zijn wel nog moe en ik draag mijn gele bril in plaats van de gewone, maar ik voel me al stukken beter dan gisteren. Geen migraine(dreiging) doet wonderen. En ik heb heerlijk lang geslapen. Tot kwart over elf.

Diva lag daarnet weer bij me te spoonen tijdens mijn dutje. Lekker erbij onder de deken, warm tegen mijn buik aan. Dat vind ik zo heerlijk!

Ik ben benieuwd of EAPje dat ook leuk gaat vinden. Vandaag krijgt hubby in ieder geval de bench mee van het hondje van zijn zus. Wij mogen die lenen zolang het nodig is voor EAPjes veiligheid. Overdag kunnen we natuurlijk toezicht houden op Hare Mauwjesteit, maar ’s nachts is EAp alleen met haar. Dan willen we hem kunnen beschermen als Diva hem net zo ontvangt als de vorige kitten. (Eigenlijk is het het kitten, overigens, maar dat vind ik heel raar klinken. En taalregels worden uiteindelijk bepaald door de taalgebruikers en niet door regelboeken, dus als genoeg mensen dit zo blijven zeggen/schrijven, nemen woordenboeken dat vanzelf over. Dat is de taak van woordenboeken: observeren en noteren, niet dicteren. ‘Hun’ als onderwerp zal over niet al te lange tijd ook in het woordenboek staan als de correcte vorm. Het is niet anders, grammatica-politiemensen…).

Vandaag is er een workshop pole & aerial sports in de studio van mijn vriendin Cai. Ik zou daar absoluut bij zijn geweest als het ook maar enigszins had gekund. Maar dat gaat niet meer. Waarschijnlijk nooit meer. Stomme ME.

En ik ben ongelooflijk moe vandaag. Wanneer iemand met een chronische aandoening die ook vermoeidheid veroorzaakt dit zegt, dan weet je dat ze niet zomaar een beetje moe zijn. Dan gaat het over een totale, uitgewrongen uitputting zoals wanneer je nachtenlang haast niet hebt geslapen. Maar ik heb dat wel, en een gezond lichaam kan zich aan de vermoeidheid aanpassen. Dat van mij kan dat niet. Dat van mij is ziek. Dat van mij probeert te herstellen van de afgelopen dagen.

Gisteren was helemaal fantastisch en ik werd met een ontzettend blij gevoel wakker. We krijgen namelijk een kitten! Ik kijk zo ontzettend uit naar zijn komst!

Maar ook blije opgetogenheid kost energie. Heel veel zelfs, want mijn ADHD gaat er helemaal van door het lint, en mijn brein is continu op en neer aan het springen van blijdschap.

Nu even niet. Nu ligt het in een uitgeteld hoopje op de grond, ineens depressief van de vermoeidheid. Vlekjes beginnen zich te vormen en de migraine volgt zometeen. Ik ga gauw liggen en hoop dat het niet al te erg wordt.

Vandaag heb ik mijn energie nodig voor andere dingen dan schrijven. Ik ga straks op bezoek bij een vriendin met kittens! Zó’n zin om lekker te knuffelen met die heerlijke wezentjes 🙂

Gisteren was een nare dag. Uiteraard kwam de narigheid niet alleen en ging bovenop mijn extreme uitputting en andere ellende onze wasmachine stuk. De handdoeken die er in zaten, waren kletskleddernat en na flink te schelden op de wasmachine heb ik ze met de hand uitgewrongen. Hubby was er namelijk niet en ik wilde het meteen gedaan hebben zodat ze in de droger konden. Had er even niet aan gedacht dat de buren ook gewoon een wasmachine hebben, waar ik best even onze handdoeken in had mogen doen om te centrifugeren. Maar ja, in mijn woede was rationeel denken niet echt meer een optie… Nou ja, het is gelukkig ook weer niet rampzalig. Alleen onhandig en natuurlijk vervelend dat die stomme wasmachine het heeft begeven. We wilden net een midweekje er opuit, maar dat geld gaan we nu misschien moeten besteden aan een nieuwe wasmachine. Dan wil ik er in ieder geval één in de vorm van een kat!

De nieuwe afleveringen van Bridgerton zijn uit!!!!!

Ik heb ook nog steeds PEM van maandag. Of eigenlijk, denk ik, nog steeds PEM van vorige week donderdag naar de advocaat gaan en de stress die dat opleverde, met daar bovenop de stress van de bizarre agressie die ik over me heen kreeg door het filmpje dat ik had gepost. Dáár dan weer bovenop is de PEM van naar mijn behandeling gaan afgelopen maandag. Nu dreigt migraine, dus ik ga het hier bij laten. Gauw weer gaan liggen. Stomme PEM!

Mijn brein doet het even niet vandaag. Ben supersuf en sloom. Heb PEM van afgelopen maandag. Toen ben ik naar mijn behandeling geweest in Amersfoort. Dat is normaal gesproken een uurtje rijden (door hubby, uiteraard; ik kan geen auto meer rijden) en dat was het ook op de heenweg. Maar de terugweg heeft drie uur geduurd! Drie uur! Echt niet normaal!

Hoewel ik in de auto vooral lig met de stoel zo plat mogelijk, is dat absoluut niet hetzelfde als liggen in bed en écht plat kunnen. Bovendien kan ik in de auto niet op mijn zij liggen en daarvan rust ik het beste uit. Dus ja, dat levert wel even erge PEM op.

En dat is niet het enige. Gisteravond is er ook iets gebeurd wat me veel energie heeft gekost door stress. Hubby en ik gingen een rondje wandelen/Tuf-Tuffen rond het park en zagen toen op de hoek van onze straat iemand zitten op de stoeprand. De persoon had een joggingpak aan met de capuchon over diens hoofd. Ze maakten geen contact en leken vooral niet gezien te willen worden, dus buitenom een korte groet, besteedden we geen aandacht aan haar (intussen was duidelijk dat het ging om een vrouw). Ze was ook aan de telefoon met iemand (ik dacht haar partner of zo, om de een of andere reden), dus we wilden ook niet storen.

Maar ik had iets verontrustends opgemerkt en dat bleef knagen: ik had haar horen zeggen dat ze in zichzelf had gesneden. En iets aan haar verdere houding maakte mij duidelijk dat ze vanuit de persoon aan de telefoon geen steun ervoer. Hubby had het niet gehoord, maar ging akkoord met een tweede rondje (een rondje duurt ongeveer 3-4 minuten). Ik wilde haar vooral laten weten dat ze niet alleen was en haar vragen of ze oké was en of ze hulp nodig had.

Toen we dit keer in haar gezichtsveld verschenen, trok ze haar capuchon niet verder over haar hoofd. Ze duwde die zelfs een stukje terug en keek naar ons terwijl we op haar afkwamen. Dan keek ze weer weg, maar dan weer terug. Ze leek vooral níet gezien te willen worden, maar toch had ik het gevoel dat er iets niet klopte.

“Ben je oké?” vroeg ik haar. “Heb je hulp nodig?”

Ze was nog steeds aan de telefoon, maar met die persoon leek ze juist eerder ruzie te hebben dan steun te ervaren. Ze deed haar oortje uit en keek me voor de eerste keer echt aan. Het viel me meteen op dat ze a) erg jong was; hooguit 18 of 19 en b) erg bleek zag. Nu wist ik zeker dat er iets aan de hand was.

“Nee”, zei ze nadat ik mezelf op haar verzoek had herhaald. “Nee, ik ben niet oké”.

Ze bleek aan de telefoon te zijn met de ambulance, die haar aan de lijn hielden omdat ze alleen was. Omdat ze dat inmiddels niet meer was, gingen die akkoord met het gesprek te beëindigen.

Het meisje (ze noemde zichzelf ook een meisje) leek met haar lichaamstaal heel hard te proberen te doen alsof ze het wel aankon alleen, maar de dingen die ze zei maakten duidelijk dat ze vooral heel graag hulp wilde (niet in het minste geval omdat ze dat ook letterlijk zei; ze had ons zelfs op ons eerste rondje al willen aanspreken, maar durfde niet goed te praten met vreemden). Ze had de ambulance gebeld omdat ze in elkaar was gezakt tijdens het wandelen. Ze had pijn op haar borst en was vooral heel erg bang. Toch zei ze dat we niet met haar hoefden te wachten op de ambulance. Maar dat gingen we natuurlijk niet doen.

Toen ik haar vroeg of ze het fijn zou vinden bij ons binnen even te wachten, ging ze zelfs graag mee. Terwijl zij en hubby al langzaam begonnen te lopen, heb ik de ambulance gebeld om hen te laten weten dat het meisje nu bij ons in huis was.

Daar hebben we samen met haar gewacht op de ambulance, die haar uiteindelijk ook naar huis heeft gebracht. Gelukkig bleek ze ‘slechts’ een paniekaanval te hebben gehad en geen hartaanval, maar ik ben wel blij dat ze niet in haar eentje heeft moeten wachten op die ambulance.

(dit was stiekem wel wat langer dan 10 minuten. Toen ik eenmaal aan dit verhaal begon, bleek dat het er gewoon uit moest. Dat ging op adrenaline. Zometeen zal daar de down van komen)