Maand: mei 2024 (Pagina 1 van 3)

Ik ben hyper vandaag. Heel veel moeite om mijn hoofd een beetje rustig te krijgen. Is denk ik van blijdschap. Ik heb vanochtend voor het eerst in een maand of zo weer gezellig kunnen videobellen met mijn vriendin. We bellen in principe iedere week even, maar de afgelopen weken kwam er steeds iets tussen. Of ik was te moe om zelfs maar vijf minuutjes te kletsen, of zij had iets dat tussendoor was gekomen. Maar vanochtend hebben we heerlijk ruim een half uur kunnen babbelen! Dat was echt zo leuk!

Verder vandaag ben ik bezig geweest met de links-pagina op mijn website aan te passen en in mijn hoofd met allerlei schrijfprojecten. Ik wil één van mijn kinderboeken indienen bij een uitgeverij en een aantal gedichten bij literaire tijdschriften. Ik zag vandaag in mijn mail een geschikt tijdschrift om in te dienen. Nu nog drie tot vijf gedichten uitzoeken om daarheen te sturen en mijn biografie aanpassen naar slechts 50 woorden. Vooral dat laatste is een uitdaging.

Ik wil ook aan de slag met een schrijfprompt van een Facebookgroep waar ik lid van ben. Die post iedere dag een prompt en met een recente zit ik nu in mijn hoofd. Woorden en zinnen beginnen zich te vormen en ik wil daar graag mee aan de slag om dit verder de kneden en weven tot een mooi geheel. Als dat af is, zal ik het posten op mijn Facebookpagina en website. Het wordt Engelstalig, dus ik zal het in ieder geval op het Engelse deel posten, maar misschien ook in het Nederlandse deel. Andersom is niet handig, maar de meeste Nederlandssprekenden kunnen ook wel Engels.

Aan de slag!

🙁 Ik sta niet op de shortlist van de designwedstrijd van Spreadshirt. Zowel bij de Noord-Amerikaanse als de Europese wedstrijd zit mijn design niet tussen de 20 besten. Ik ben echt teleurgesteld. Ook in Spreadshirt zelf. Op één of twee designs na, zijn alle gekozen designs ofwel lettering, ofwel zien ze eruit als AI-gegenereerd. Echt jammer. En dat terwijl expliciet in het reglement stond dat AI-designs niet waren toegestaan.

Nu weet ik verder niet echt wat te schrijven. Maar goed, dat is op zich ook al weer iets om te schrijven, dus zo zit ik nooit zonder materiaal.

Ik heb vanochtend weer een portretfoto van mezelf gemaakt. Toen ik net wakker was. Ik doe dit nu al een paar weken iedere dag. Als ik dat eenmaal een jaar lang heb gedaan, maak ik er een collage van. Waarschijnlijk met behulp van AI, overigens. Zo’n collage die een heleboel foto’s gebruikt om gezamenlijk één afbeelding te creëren.

Diva ligt weer op de plek van mijn warme reet. Daarnet lag ze de hele tijd buiten in de zon, maar die is nu weer verdwenen, dus is ze weer naar binnen gekomen.

Ben best moe vandaag. Gisteravond was ik zo op dat ik niet eens meer mijn tanden heb gepoetst voor het slapengaan. Ik deed gauw mijn pyjama aan en kroop in bed. Ik was binnen een minuut of zo vertrokken. Heb heerlijk twaalf uur geslapen. Een deel van de tijd gespoond met hubby. Dat is fijn. Dat mag ik de little spoon zijn, ook al ben ik een centimeter groter. Overdag is Diva altijd little spoon, maar zij is dan ook wel heel veel kleiner dan ik. En veel schattiger.

Ik heb iets nieuws ontdekt. Hoewel ik erg van het ontdekken ben, vind ik dit toch een zeer onaangename ontdekking. Ik ben allergisch voor kersen tegenwoordig. Vorig jaar zomer dacht ik het al misschien, maar vervolgens heb ik een hele tijd geen kersen gegeten en was ik het vergeten. Tot gisteravond. Ik had in de middag heerlijk genoten van een half doosje kersen (en daarvoor moet ik me al inhouden, want ik eet die heel erg graag), maar gisteravond sloeg dat om. Ik kreeg verschrikkelijke buikpijn en heb een behoorlijke tijd op de wc doorgebracht. Ik moest zelfs hubby roepen om mij gauw een emmer te brengen, want mijn buik wilde zich legen aan beide kanten tegelijk. Vandaag heb ik nog steeds wat pijn in mijn buik, maar bij lange na niet zo erg als gisteravond. Maar voor mij geen kersen meer, dus 🙁

Aan de andere kant hoor ik er nu wel écht bij binnen de ME-gemeenschap. Een schrale troost, maar goed. Ik vond het toch raar dat ik als één van de weinige ME-patiënten geen voedselallergie had. Nu dus wel. Niet echt iets om te vieren, natuurlijk, maar ergens, op een misschien wat bizarre manier, voelt het toch als een soort bevestiging. Een ontgroening, als het ware. Beetje raar, misschien, maar ja, ik bén ook raar. En daar ben ik trots op!

Ik ben daarnet bezig geweest met een aantal schilderijen op de foto zetten. Het licht was echt ideaal, dus daar wilde ik gebruik van maken. Nu kan ik deze werken op mijn Redbubble zetten en komen ze beschikbaar als canvas!

Ook heb ik mijn nieuwste schilderij gefotografeerd: “Laatste selfie met Ap”. Daar ben ik echt trots op. De tranen heb ik extra vernis gegeven, zodat ze daadwerkelijk uitsteken. Dat is op de foto natuurlijk niet te zien, maar in het echt wel.

Ik ga dit schilderij indienen bij de mei-wedstrijd van Nationaal Atelier. De winnaar wordt onder andere bepaald door middel van stemmen, dus wanneer de stembussen zijn geopend, zal ik het delen op mijn website en Facebookpagina.

Zometeen ga ik ook een gedicht uittypen dat ik heb geschreven over ME. Dat komt dan in de poëzie-sectie hier en hopelijk ook bij Leven met ME is Kunst.

Op sommige dagen kunnen wat mij betreft die ‘n’ en ‘s’ uit dat laatste woord wel wegblijven, overigens. Gisteren heb ik veel geslapen en had ik de hele dag hoofdpijn. En honger, ook. Dat heb ik ook altijd heel erg op PEM-dagen. De hele dag door honger. Dat is echt een rotgevoel, vooral omdat ik behoorlijke issues heb met dik worden, dus mag ik van mezelf niet teveel eten en al helemaal niet snoepen. Wanneer ik dat laatste toch doe, voel ik me bijna altijd schuldig. Ik krijg niet de neiging om te gaan overgeven, maar ik begrijp op die momenten wel heel goed dat sommige mensen die wel hebben. Niet leuk.

Ik weet het even niet. Mijn brein is op. Ik heb net al een extra dutje gedaan. Langer ook dan de normale 20 minuten. Vandaag is een PEM-dag. Veel meer dan dit gaat het dus niet worden. En ik had nog wel zo’n zin om een leuk stukje te schrijven in Diva’s dagboek. Maar dat gaat vandaag dus niet lukken. Hopelijk morgen.

I’m a little worried about my friend. She is so sweet and kind and generous, and she is also not doing well. She is feeling exhausted and drained and misunderstood by the people around her. And she is having difficulties reaching out to others to ask for help. If only just to listen to her and say nothing. I know she’s calling a friend like that just now, though, and I hope she’s getting the support she needs. I just hope she knows that I’m there too, and that I understand very well what it’s like to be extremely tired and frustrated with one’s body and in pain.

Anyway, I’m pretty well today. I slept properly for the second night in a row, which is extremely helpful.

Diva zit intussen gezellig haar kont te wassen op bed. Zo grappig hoe ze daarvoor haar momenten kiest. Hubby is intussen de tafel aan het dekken voor de lunch, dus dit is het perfecte moment, natuurlijk. Ze zit tenminste niet op een stoel aan tafel (of óp de tafel), dus dat is al iets.

Mijn brein is wel weer op nu. Ik weet niet zeker of het schrijven in het Engels daaraan heeft bijgedragen, maar die kans is wel aanwezig. Schrijven in een andere taal dan (één van) je moedertaal/-talen kost nu eenmaal meer energie dan schrijven in de taal/talen waarmee je bent opgegroeid. Zélfs als je die taal hebt gestudeerd en er net zo vloeiend in bent als in je moedertaal/-talen.

Goed, tijd om af te sluiten, dus.

Bah! Het is maar koud en nat en grijs! Ik vind dit weer echt helemaal niks!

Diva ook niet. Die ligt het liefst lekker buiten in het zonnetje op een kussen of in het gras. Maar ja, dat gaat nu niet. Nu moet ze het doen met liggen op het bed beneden, bovenop het extra dekentje dat ik daar op heb gelegd om mijn voeten warm genoeg te houden.

Dat bed is overigens zo gewoon geworden. Het staat er inmiddels zo’n 14 maanden.

En ik ben er blij mee. Niet met dat ik het nodig heb, maar wel met dát ik het heb, omdat ik het nodig heb. Sommige mensen lijken te denken dat zo’n ziekenhuisbed in de woonkamer het einde van de wereld is of zo. En dat het één en al zieligheid betekent. In werkelijkheid betekent het vrijheid. Vrijheid om te leven met een betere kwaliteit van leven. Vrijheid om de vele dutjes die ik overdag moet doen te doen samen met mijn lieve Diva bij me, gezellig onder de deken nu het wat aan de koele kant is. Vrijheid om te kunnen genieten van bezoek, zonder dat ik ongemakkelijk op de bank lig of te vermoeiend op een stoel moet zitten.

En datzelfde geldt ook voor mijn rolstoel. Mijn rolstoel is een hulpmiddel. En ja, ik had die liever niet nodig gehad, maar aangezien ik dat wel heb, betekent de rolstoel eveneens vrijheid. Ik kan weer naar de Action gaan om coole verf- en andere knutselspullen uit te zoeken. En sinds ik de elektrische duwondersteuning met joystick heb, is dat zónder dat hubby mij moet rondduwen. Dat geeft me niet alleen vrijheid. Dat geeft me zelfstandigheid. Hiervoor moest ik worden geduwd en dat maakte mij erg afhankelijk. Toen voelde ik mij in mijn rolstoel al een stuk vrijer dan zonder (want dan kon ik helemaal niet de deur uit), maar ook voelde ik me heel duidelijk patiënt. Nu is dat gelukkig voorbij, hoewel ik intussen heb bemerkt dat ook deze rolstoel mij nog niet de optimale bewegingsvrijheid biedt. Ik moet hierin nog steeds rechtop zitten en dat is voor mij erg vermoeiend. Hopelijk lukt het snel om een kantelrolstoel aan te vragen bij de gemeente. Dan kan ik nog optimaler genieten van een zeldzaam uitje.

Ik krijg zo bezoek! Daar heb ik zin in. Gezellig even kletsen met mijn vriendin. Heel lang kan het helaas niet duren met mijn energie van vandaag, maar het is wel heel leuk voor de tijd die ik wel heb.

Hubby stoorde mij zojuist. Hij gaat naar de winkel en vroeg of ik nog iets nodig had. Heel lief van hem, natuurlijk, maar ik zat nét een beetje in mijn concentratie. Misschien reageerde ik dus niet zoals hij had verwacht. Maar ja, dat gebeurt soms nu eenmaal. Volgende keer misschien vooraf tegen hem zeggen dat ik nu even niet gestoord wil worden. Dat voorkomt teleurstelling bij hem en ergernis bij mij. Communiceren is best lastig soms.

Ik had daarnet van alles in mijn hoofd om te typen. Gisteravond ook. Maar het wil er nu even niet uitkomen. Wie weet later vandaag.

Oh ja, in ieder geval leuk om te vermelden dat vier van mijn gedichten in een anthologie komen die binnenkort uitkomt! Echt supergaaf! Ik heb eerder deze week de proefdruk ontvangen en hoop vandaag of morgen toe te komen aan een reactie naar de editor.

Verder ben ik van plan om meer van mijn gedichten in te dienen bij literaire tijdschriften. Lijkt me zo vet om in zoiets gepubliceerd te zijn! 😀

Ik ben gisteren ook begonnen met een nieuw design. Weer een Appie die gay is. De tekst die ik erbij in gedachten had, past alleen niet meer zo bij hoe de tekening is geworden. Daar moet ik dus nog even over nadenken. Én over een nieuwe tekening bij de tekst die ik al had. Die vind ik namelijk te leuk om niet ook te gebruiken. En het coole regenboogstrikje dat ik voor de eerste gay-Ap tekening heb gemaakt. Die staat intussen in al mijn shops, hoewel nog niet per sé beschikbaar. Bij Spreadshirt kan dat tot drie weken duren, vooral de vertalingen en designs op kinderkleding. Die laatsten worden door mensen gecontroleerd en de vertalingen weet ik niet waarom die zo lang duren (blijkbaar staat het al in zowel de Engelse als de Nederlandse site; en de Noord-Amerikaanse, waar ik een aparte shop heb). Op mijn Redbubble is het design sowieso al te koop 🙂

Ik weet even niet wat te schrijven. Dat geeft niet, want dat is op zich ook al iets om te schrijven. Zo heb ik dus altijd iets te typen.

Diva ligt soort van naast me. Zij op bed, ik op de bank. Voor de verandering ligt ze niet op de plek van mammies warme reet. Hoewel die nu misschien wat minder warm is. Ik heb het koud, dus kan mijn kont ook kouder zijn dan anders.

Vanochtend moest ik naar de tandarts. Had ik echt geen zin in, natuurlijk, maar zo nu en dan zal het toch moeten. Er was een stukje van mijn tand afgebroken, dus kon het nu niet echt uitstellen. Maar het komt wel met een prijs. Ik ben daar misschien 20 minuten binnen geweest. Maximaal. Maar vervolgens heb ik twee uur geslapen om ervan bij te komen. En bij de tandarts hoef ik enkel maar in die stoel te liggen terwijl de tandarts wat in mijn mond bezig is. Lijkt niet zo veel aan, zou je denken. Maar de continue prikkels én het langer wakker zijn dan mijn schema eigenlijk toestaat, zijn voor mij een enorme uitputtingsslag. En dan ben ik niet eens bang voor de tandarts. Stel je voor hoe dat is als je ernstige ME hebt en dan ook nog bang bent als je daar ligt!

Hubby heeft mij gebracht en gehaald, trouwens. Daardoor kon ik in de auto liggen en energie besparen en hoefde ik niet onnodig te wachten.

Ik heb namelijk wel een pas voor regiovervoer vanuit de gemeente, maar dat blijkt nogal omslachtig te zijn. De regiotaxi kun je namelijk niet echt precies boeken. Het is een deeltaxi, dus ga je mogelijk via een omweg naar je bestemming. Dan is een ritje van normaal 10 minuten mogelijk 25 minuten. Daarmee moet je bij het boeken rekening houden. En met het feit dat de taxi niet precies op het moment komt dat je die boekt. Ze komen binnen een kwartier vóór of na de tijd die je boekt. En om op tijd bij een afspraak te zijn, zou ik dan dus moeten uitgaan van die 25 minuten reistijd plus een kwartier dat ze eventueel later kunnen komen. In plaats van dan om 11.40 uur te vertrekken naar mijn afspraak van 11.50 van vanochtend, had ik de taxi moeten boeken om mij op te halen om 11.10 uur. En dan zou die dus om 11.25 kunnen komen. Maar ook om 10.55 uur. Dat is bijna een uur vóór mijn afspraak. Zo lang kan ik helemaal niet zitten en al helemaal niet wakker zijn. Dus taxiet hubby mij. Heel lief van hem.