Categorie: Blog (Pagina 6 van 8)

Vandaag is het groot feest! In het hele land gaan Tweebenigen de straat op voor allerlei spelletjes en markten. De vlaggen hangen uit en de wimpels wimpelen vrolijk.

Al 16 jaar ben ik op de wereld en ieder jaar wordt dit groots gevierd.

Het bezoeken van al die festiviteiten laat ik natuurlijk over aan die Tweebenige die denkt dat hij hier koning is, maar dat is ook hoe ik het het liefste heb. Laat hem maar lekker naar al die herrie toegaan en vieze voorpootjes van mini-Tweebenigen schudden. Dan kan ik lekker op mijn favoriete schoot blijven liggen en genieten van de rust.

Het heeft wel wat, zo’n impersonator. Ik weet wel beter, uiteraard, maar Tweebenigen zijn de slimste niet. Hij zal wel geen idee hebben.

Ach ja, wat doe je er aan? Zolang hij maar niet denkt dat hij mij ooit de les kan lezen!

Het idee alleen al, zeg. De brutaliteit!

“Poeziewoezie” noemen ze mij. Of “Tante Flopsie”. Idioot hè? Mijn echte naam is overigens Diva, maar die hoor ik alleen als ze vinden dat ik stout ben. Mocht ik dus mijn echte naam ooit vergeten, hoef ik enkel en alleen maar aan het meubilair te krabben. Dan schalt mijn prenomen in hoofdletters door het huis:
“DIVA!!!” klinkt het dan. “Dat mag niet!”

Als ik schouders had, zou ik ze ophalen. Wat kan mij het schelen wat zij vinden. Niemand bepaalt wat een poes doet, en al helemaal haar personeel niet. Rare mensen, die Tweebenigen…

Langhaar opent de deur.

“Zo”, zegt ze. “Nu kun jij lekker gaan en staan waar je wilt”.

Ik zucht inwending. Ik ga helemaal nergens staan! Ik ga liggen. In de zon.

*Zucht!* Tweebenigen zijn rare wezens.

Ik zit mezelf vredig te wassen als ik word gestoord.
“Moet dat nu echt daar?” vraagt Brillemans. “We zitten net te eten.”
Ik negeer hem volledig. Ik heb belangrijkere dingen te doen dan naar de Tweebenige te luisteren.
Maar Brillemans laat het daar niet bij.
“Diva, ga ergens anders je kont wassen!” zegt hij.

Ik ga rustig door. Het zal me mijn derrière oxideren wat hij vindt.

Ik werk hard om mijn Tweebenigen te verzorgen. Ik wek ze bijtijds, ik help met het voorwassen van de afwas, en ik voorkom dat ze het te koud krijgen als ze ergens zitten. Je zou denken dat ze daarvoor een beetje waardering tonen, maar niets is minder waar.
“Diva, het is nog te vroeg!” “Diva, dat is niet voor jou!” “Diva, ik kwam net overeind!”
Nooit is het goed.

Toch blijf ik het proberen. Laatst bijvoorbeeld. Met Brillemans.
Ik had juist mijn plicht weer voltooid door het uitlikken van een yoghurtschaaltje toen Brillemans zijn type-apparaat op de eettafel zette. Dit betekent altijd dat hij daar een hele tijd blijft zitten. Dan is het dus belangrijk om te zorgen dat hij het niet koud krijgt.
Als een meelevende verzorger spring ik alvast op zijn stoel om die warm te houden. Uiteraard begrijpt hij niet wat mijn geweldige idee is.
“Diva, daar ging ik net zitten!” klaagt hij.
Ik kijk hem geërgerd aan. Dat is exact waarom ik hier zit, zegt mijn miauw. Hij begrijpt het nog steeds niet, natuurlijk. Zoals ik al eerder heb geconstateerd, zijn Tweebenigen de slimste niet.
Brillemans zucht diep.
“Oké dan. Je mag erbij.”
De waarheid is precies omgekeerd, maar ik besluit om geen discussie aan te gaan. Discussies met wezens wiens intelligentie zwaar onder de mijne ligt, zijn helaas al eerder nutteloos gebleken.
De Tweebenige kijkt me nog even aan en doet dan iets onvergeeflijks. Hij tilt me gewoon op! Zomaar! En dan zet hij me op zijn schoot.
“Zo, ga maar liggen”.
Ik blijf staan. Wat een kapsones zeg! Zomaar denken dat hij mij kan vertellen wat ik moet doen.
“Wat?” zegt hij. “Is het niet goed?”
Ik werp hem een hatelijke blik toe. Natuurlijk is het niet goed! Ik wil áchter hem liggen. Op de stoel, niet zijn schoot!
Ik buig om hem heen en zet mijn voorpoot op de zitting. Dan kijk ik hem zijdelings aan.
“O”, zegt de Tweebenige na een aantal eeuwige seconden. “Wil je achter me?”
Ik zucht diep. Eindelijk krijgt hij het in de gaten.
Hij schuift wat naar voren. Ik glip vlug op de stoel, maar blijf nog overeind. De ruimte is te klein om mezelf lekker te kunnen settelen.
Ik geef Brillemans een kopje tegen zijn onderrug, hopend dat hij de hint zal snappen. Uiteraard zijn er meerdere hints nodig voordat de boodschap overkomt.
Maar de aanhouder wint. Na diverse kopjes, miauwtjes en een duwtje of twee, krijg ik mijn Tweebenige zover dat hij niet meer de hele stoel inpikt en mij genoeg plek geeft om te slapen.
Ik ga liggen en val pardoes in slaap. Dat is weer in orde. Voor zolang het duurt.
*Zucht!” Het leven met Tweebenigen brengt een boel uitdagingen met zich mee.

Wie met Tweebenigen werkt, heeft eindeloos geduld nodig. Men denkt misschien dat het redelijk intelligente wezens zijn, maar als het puntje bij het paaltje komt, valt die slimheid toch behoorlijk tegen. Neem nu mijn personeel. Ik heb hen uitstekend getraind in het volgen van mijn instructies, maar vaak genoeg gaat het faliekant mis. Zojuist was ik bijvoorbeeld keurig buiten gelaten toen ik dat wenste, maar toen ik weer binnen wilde, sprak ik tegen dovemans oren. Ik belde aan (ofwel, ik schudde mijn kopje zodat mijn belletje rinkelde) maar Langhaar had haar plicht om mij te gehoorzamen verzaakt en was nergens te bekennen. Dat zou nog niet zo erg zijn geweest als Brillemans niet een nog grotere teleurstelling vormde. Hij stond nota bene vlakbij in de garage, maar hij liet me pas binnen toen hij zelf ook ging! Nou ja zeg! De brutaliteit!

En dergelijke zaken zijn hier dus dagelijkse kost. Mijn Tweebenigen hebben geluk dat ik zo’n buitensporige hoeveelheid geduld bezit. Ieder ander zou merg en been klagen, maar ik lijd in stilte. Zucht!