Categorie: Niet gecategoriseerd

I’m in so much pain today. My intestines are still healing from the allergic reaction the had to cherries last Tuesday. It’s Sunday now. An otherwise healthy person would have recovered by now, but a body with ME heals ver, very slowly.

I have IBS as well, so I know that normally I can go for a walk to alleviate the pain somewhat. But this is no longer possible for me. I cannot walk for more than 50 metres or so, and that is on a good day. So, I have put on my cat pouch with a hot water bottle inside it. It helps a tiny bit, which is better than nothing at all. Stupid ME!

I’m wearing my #MillionsMissing shirt, by the way. By the #MEAction Network.

Wederom een teleurstelling.
Mijn etensbakje is leeg. De bodem is zeer duidelijk zichtbaar en daar omheen liggen voornamelijk kruimels. Ik miauw luidkeels om mijn personeel te wijzen op hun tekortkomingen in de service.
Langhaar zucht diep en komt op trage wijze in beweging.
“Heb je honger, schat?” vraagt ze onnodig.
Ik kijk haar bozig aan. Nee, ik zit hier zomaar bij wat mijn eten zou moeten zijn, of zo!
“Arme schat”, zegt de Tweebenige lieflijk.
Ze gaat op haar knieën zitten en geeft me een aaitje.
“Miauw!” protesteer ik. Van aaitjes gaat mijn honger niet over.
“Mammie weet het”, zegt Langhaar. “Ik zal je brokjes bijvullen”.
Ik kijk haar hoopvol aan. Zou ik nu dan eindelijk een keer te eten krijgen?

Het antwoord is ‘nee’.
Langhaar graait in haar broekzak en haalt haar foto-ding tevoorschijn.
“Kijk je mammie even aan, schat? Voor op Facebook?”
Ik hoor haar wel, maar negeer haar volledig. Als zij niet voor mij zorgt, verleen ik haar geen medewerking!
“Alsjeblieft, Diva?” smeekt ze nog, maar ik houd voet bij stuk. Mijn ogen blijven strak gericht op de taak die de Tweebenige behoort te volbrengen.
“Oké dan”, verzucht ze. “Jij krijgt je brokjes”.
Ze pakt de zak uit de kast en vult mijn bakje.
“Alsjeblieft, Diva”.
Ik kijk haar nogmaals streng aan. Was dat nou zo moeilijk?
Zucht! Tweebenigen zijn zó eigenwijs!

Het is weer zover. Langhaar wil weer typen terwijl ik op haar schoot lig. Zonder mij ook maar iets te vragen, schuift ze me met deken en al van haar lekker zachte dijen naar haar knokige schenen. Dan legt ze haar tablet op mijn plek en begint met schrijven.

Ik kijk er al niet eens meer van op. Dit soort mishandeling is hier dagelijkse kost. Iedere dag lig ik heerlijk te poezelen op Langhaars schoot en iedere dag word ik meerdere malen gewoon van mijn plekje verstoten. Enkel omdat Langhaar vindt dat ze iets anders te doen heeft dan dienst te doen als mijn kussen.

Moedeloos blijf ik liggen op mijn nieuwe plek. Ik kijk even naar de kinderen die buiten voetballen in het park. Ik hoor hun hoge stemmetjes, maar ze zijn te ver weg om mijn lijden te kunnen observeren. Ik zucht diep en leg mijn kopje neer. Er zit niets anders op dan op deze plek verder te slapen. Niemand zal me komen redden van mijn tragische lot.

*Zucht!* Tweebenigen zijn zo gevoelloos.