Categorie: Mijn ME-verhaal (Pagina 2 van 6)

Ik ben zo ontzettend uitgeput. Ik kan niet eens meer echt voelen hoe ongelooflijk moe ik ben. Ik ben de tel kwijt van hoeveel nachten ik nu al veel te weinig heb kunnen slapen. Iedere avond hoop ik dat het eindelijk gaat lukken, maar tot nu toe word ik steeds weer teleurgesteld. Mijn buik is er helemaal van streek van en mijn hoofd zit vol met watten. Ik voel me als een zombie die al zo lang geen mensenvlees meer heeft verorberd dat die alleen nog maar voor zich uit kan staren, moedeloos.

Gelukkig kan ik wel iedere dag lachen om EAPje zijn kittenstreken. Daarnet probeerde ik mijn ontbijt te fixen en sprong hij steeds bij mij op schoot. Ik zat echter op mijn hoge barstoel en zo hoog kan hij nog net niet springen. Dus bleef hij iedere keer met zijn voorpootjes hangen in mijn been. Dan tilde ik hem op schoot, probeerde hij op de aanrecht te klimmen en zette ik hem weer op de grond. En zo ging dat maar door. Hij is zo schattig!

Nu is hij moe van al zijn gesjees van daarnet. Hij heeft bij me gelegen tijdens mijn dutje en zit nu tegen me aan zich te wassen. Hij probeert niet eens mijn vingers te vangen. Hij moet echt even bijkomen van zijn lentekriebels.

Ik houd het nu ook maar kort. Ik probeer een beetje voor te rusten voor het bezoek straks. Hubby is maandag jarig en vandaag komen zijn moeder, zus en haar man op visite. Ook een beetje op kraamvisite, al heeft tante Fieb die al gehad. We hebben voor straks in ieder geval beschuit met unicorn-muisjes. Past wel bij onze EAP. Hij is veel te queer voor simpele blauw met witte muisjes.

Ik zit buiten, voor de verandering. Op de buitenbank. Ik voel al dat ik hier minder goed ondersteund zit dan binnen en dat ik rechterop moet zitten. Dat kost allemaal meer energie. Maar het is ook fijn om lekker buiten te zijn.

Diva zit naast me, wat de afgelopen week en twee dagen ook niet is gebeurd. Ze vindt EAPje nog steeds een klein mormel dat haar territorium is binnengedrongen. Toch zien we langzaamaan vooruitgang en beweging blijven komen. Ze komt al uit zichzelf een paar keer per dag naar binnen en ze heeft EAPje al een keer toegestaan om aan haar vacht te snuffelen zonder dat ze meteen begon te blazen. Hopelijk komt ze in ieder geval tot een punt waarop ze in dezelfde ruimte als hij kan zijn zonder dat het oorlog is. EAPje doet zijn ding voor vrede in ieder geval: hij blijft Diva benaderen, maar hij gromt en blaast niet terug. De eerste dag of twee deed hij dat nog wel. Nu zit hij haar vanaf binnen vaak te bestuderen terwijl zij buiten op een stoel ligt. Echt schattig!

Mijn brein is vandaag wel een beetje moeilijk aan het doen. Niet de breinmist dit keer, maar meer de ADHD-onrust. Er komen steeds een boel gedachten in me op, maar ik ben ook te moe om daar iets mee te kunnen doen. Vooral omdat ze meestal komen terwijl ik een dutje doe. Dan voelt het zoals Stephen King omschrijft in het hoofd van de koning in “Ogen van de Draak”: er lijken stenen door mijn hoofd te rollen als ik nadenk. In mijn geval zijn de stenen wel voorzien van een laagje watten er omheen. Ze voelen wel heel zwaar, maar ze doen niet meteen veel pijn. Ze rollen door mijn hoofd en maken me vermoeider. Na een korte tijd lijken ze zich te vermenigvuldigen en dan begint de druk op mijn slapen toe te nemen en komt er langzaamaan wel pijn. Op die momenten ben ik wederom genoodzaakt om mijn brein even toe te spreken en tot rust te manen. De drukke gedachten (aan bijvoorbeeld de dierenarts moeten bellen en hoe ik honderdduizend andere dingen geregeld kan krijgen) zet ik dan symbolisch buiten de ruimte. Daarna zeg ik in gedachten een mantra of focus ik op mijn ademhaling – totdat er weer nieuwe gedachten de kop opsteken. Dan herhaalt de cyclus zich weer. Dat is erg vermoeiend.

De pijn in mijn buik is overigens ook erg vermoeiend. Die komt doordat ik al wekenlang één van mijn medicijnen niet kan innemen omdat het er eenvoudigweg niet is. Eerst zouden ze week 25 komen, toen week 27. Vanochtend vertelde de apotheek mij dat ze nu week 29 worden verwacht. We zullen zien of het dit keer wel zo is.

Ik denk dat het mede door de pijn komt dat die gedachten zich gemakkelijker vormen. Als ik vermoeider ben, misdraagt mijn ADHD zich meer, en als ik meer ADHD-gedachten krijg, raak ik vermoeider. Heerlijk, zo’n vicieuze cirkel…

Mijn brein doet het niet echt vandaag. Wel weer goed geslapen vannacht, dus ik voel me beter dan gisteren. Maar die breinmist is echt niet leuk.

Hubby heeft de ananasplanten inmiddels buiten gezet. EAPje bleef er maar tussen gaan liggen en op kauwen, dus voorlopig blijven ze buiten. Kleine donderstraal.

Er is wel iedere dag nog beweging in hoe Diva tegen hem doet. Gisteren was er een enorme doorbraak: ze liet hem daadwerkelijk aan haar snuffelen. Ze voelde hem, keek even achterom naar die kleine en draaide haar hoofd toen stoïcijns terug naar voren. Het kon haar totaal niet boeien. Bij de tweede snuffel, kort daarna, vond ze het  dan wel weer mooi geweest en haalde ze naar hem uit met een snauw. Maar dat ze die eerste toeliet, is echt een enorme vooruitgang!

Vandaag is ze na mijn ontbijt naar binnen gekomen voor haar kattenmelk. Ook dat is een vooruitgang: dat ze zelf naar binnen wil, ook al is EAPje daar. Niet dat ze vandaag aardig tegen hem deed, maar goed. Ze wilde voor haar melk al weer in dezelfde ruimte zijn als hij.

Mijn brein is wel op nu. Tot morgen.

EAPje kruipt al weer bij me op de bank. Hij lag op bed, op zijn rug wat heen en weer te draaien en te happen in het dekbed. Zijn oogjes waren op mij gericht, schreeuwend om aandacht. Toen ik hier bleef zitten, kwam hij dus maar naar mij toe. Typen gaat wat langzamer nu ik tussendoor steeds moet aaien, maar dat vind ik niet erg.

Het is heerlijk om hem zo geobsedeerd te zien kijken naar mijn bewegende vingers. Af en toe gaat zijn hoofdje omlaag en begint zijn kontje te wiebelen, klaar om de aanval in te zetten. Hij heeft nu mijn linkerhand te pakken. Kleine deugniet!

Verder ben ik uitgeput vandaag. Gisteravond had ik moeite met inslapen. Nu heb ik dus een zeurende hoofdpijn en wil mijn brein niet echt zo meewerken. Ik ben gisteravond ook niet zo handig geweest. Hoewel het de laatste tijd steeds beter gaat om me aan mijn voornemen te houden, kon ik het gisteravond toch niet laten om op het tijdstip van mijn laatste dutje toch nog ‘even gauw’ op Facebook te gaan. Voor ik het wist, was ik drie kwartier verder en vond ik het te kort op daadwerkelijk naar bed gaan om nog een dutje te doen. Daardoor ging ik ver over mijn vermogen om nog vermoeidheid te voelen heen. Ook was mijn hoofd teveel ‘aan’ om te kunnen slapen toen ik uiteindelijk in bed kroop. Hier zal morgen de PEM van komen…

EAPje blept! Ik heb nog nooit een kat gehad die blepte, maar nu wel! Hij doet dat echt iedere dag 😊

Nu zit hij naast me, mijn vingers in de gaten te houden. Hij wil ze vangen. Hij is wakker intussen en dan móet hij spelen. Hij heeft eigenlijk maar twee standen: ADHD-speels en slapend. Daarnaast maakt hij af en toe tijd om zich te wassen en voor eten is hij altijd wel in. Water drinken doet hij ook goed, dus dat zit allemaal goed. Hij snapt alleen nog niet dat de kittenkattenbak (die we speciaal voor hem hebben gekocht) bedoeld is om daadwerkelijk te gebruiken. Hij wacht nu iedere ochtend met smart in zijn bench totdat hubby hem er uit laat. Dan scheurt hij met een noodvaart naar de grote katten kattenbak van Diva om daar zijn dingetje te doen. Hij is zo schattig!

Hij geeft me ook heel veel vreugde en blijdschap en dat doet me goed. Nu ik wat meer aan hem gewend ben en me af en toe ook van hem afzonder, begint de extra uitputting wat te zakken en kan ik de blijdschap beter voelen. Dat is echt heel fijn.

Zometeen komt een vriendin ook even op bezoek. Niet lang. Max. drie kwartier. Meer zit er voor mij ook niet in. Maar het is wel heel fijn haar weer eventjes te zien.

Afgelopen maandag had een andere vriendin gehoopt te kunnen langskomen, maar door de migraine ging dat niet. Nu kan ik haar pas in september ongeveer weer zien. Ze is gisteren vertrokken naar Spanje, om daar de komende maand te blijven. Vervolgens gaat ze met haar vriend op vakantie en is er nog een bruiloft waar ze naartoe gaat. Dat is dus ook wat de ME doet: vriendschappen onderhouden is een stuk lastiger. Gelukkig zijn mijn vriendinnen erg begripvol en zijn zij bereid om steeds naar mij toe te komen, zodat ik er niet ook nog reistijd bij heb. Dan kan ik meer socialising-tijd hebben zonder vervolgens PEM te krijgen.

De migraine is weer terug. Niet heel aanwezig, op de één of andere manier, maar wel met vlekjes zo nu en dan en een soort van dreigende hoofdpijn. Alsof het een waarschuwing is dat ik vooral niet te veel moet doen vandaag, want anders zet het door.

Ik heb slecht geslapen vannacht door de hitte. Het duurde superlang voordat ik in slaap viel. Om half één was ik nog steeds wakker.

Ik neem vandaag dus maar een voorbeeld aan EAPje. Die ligt heerlijk languit op bed. Dat duurt natuurlijk totdat hij wakker wordt en wil gaan spelen, maar ook dan is hij superschattig. Ik geniet echt continu van hem!

Diva begint hem ook al meer te accepteren. Niet dat ze nu ineens aardig tegen hem doet, maar ze gaat hem inmiddels vooral uit de weg, in plaats van enkel naar hem te blazen en grommen. Niet dat ze dat niet ook nog steeds doet, maar in ieder geval niet meer de hele tijd. Dat is dus een vooruitgang.

Goed. Ik ga rusten voordat ik straks echt migraine heb.

Er ligt een kleine deugniet naast me. Hij bekijkt de hele tijd mijn vingers die over het toetsenbord bewegen. Zijn oogjes staan nu nog op nieuwsgierig, maar kunnen ieder moment overgaan op grote aanvalmoduspupillen. Mijn handen en benen zitten al vol krassen van zijn schattige nageltjes, waarmee hij continu probeert alles te vangen. Het is zo’n heerlijk kereltje!

Haha! Nu kwam inderdaad de aanval op mijn vingers. Alles wat beweegt is interessant en moet gepakt worden. Daarnet ben ik nog over hem gestruikeld toen hij vanaf een flinke afstand kwam aangescheurd om mijn voeten te vangen. Dat is één van zijn favoriete activiteiten en nu hij nog geen halsband draagt, hoor ik hem ook niet aankomen. We schrokken allebei daarnet en hij moest even bijkomen onder tafel, buiten bereik van mijn handen die hem probeerden te aaien en kalmeren.

Op dit moment is het mijn jurk. Oh en nu alweer het speeltje dat op de bank ligt. Hij heeft echt de aandachtspanne van een kolibrie. Of ja, van een kitten, eigenlijk. En dat maakt hem extra schattig.

Mijn migraine is inmiddels gelukkig gezakt en het bad is aan het vollopen. Hubby gaat zo mijn haren wassen. Dat is al meer dan drie weken geleden. Tot nu toe zat het er steeds niet in voor mij. Fijn dat ik straks weer schone haren heb. Dan laat ik het hier maar bij voor nu. Mijn energie moet naar mijn zelfverzorging vandaag.

Nog steeds migraine. Niet zo gek, ook. Duurt altijd minimaal 24 uur en die zijn nog niet voorbij. Sinds ik ME heb, duurt het vaak ook langer. Soms wel een week.

De migraine verbaast me ook niet. Ik heb sinds zaterdag al barstende koppijn en gisteren zette dat dus door in migraine. Ik ben nu al misselijk van deze 2 minuutjes achter mijn laptop.

EAPje is echt zo heerlijk! Ik kan de hele tijd naar hem kijken. Of hij nu slaapt of wakker is, het is zo fijn om die kleine steeds te zien.

Maar dat is ook juist waarvan ik me nu niet goed voel. Ik heb helemaal niet de energie om steeds met wat dan ook bezig te zijn, ook al is het nog zo schattig. Dus vandaag doe ik mijn dutjes boven in bed en beperk ik mijn aanwezigheid beneden vooral tot de momenten dat EAPje rustig is (ofwel: slaapt; hij is óf wakker en superdruk, óf hij ligt te maffen). Gelukkig kan hij ook uren achtereen slapen en is hij daar nu mee bezig. Het is zo’n lief kereltje!

Migraine.

JAAAAAAAA!!!!!! EAPje komt zo!!!!! Hubby is hem nu gaan halen. Ik heb er zo veel zin in!!!

Mijn energie voor vandaag gaat dus daar aan op, al kan ik er honderduit over spreken en schrijven.