Ik zit buiten, voor de verandering. Op de buitenbank. Ik voel al dat ik hier minder goed ondersteund zit dan binnen en dat ik rechterop moet zitten. Dat kost allemaal meer energie. Maar het is ook fijn om lekker buiten te zijn.
Diva zit naast me, wat de afgelopen week en twee dagen ook niet is gebeurd. Ze vindt EAPje nog steeds een klein mormel dat haar territorium is binnengedrongen. Toch zien we langzaamaan vooruitgang en beweging blijven komen. Ze komt al uit zichzelf een paar keer per dag naar binnen en ze heeft EAPje al een keer toegestaan om aan haar vacht te snuffelen zonder dat ze meteen begon te blazen. Hopelijk komt ze in ieder geval tot een punt waarop ze in dezelfde ruimte als hij kan zijn zonder dat het oorlog is. EAPje doet zijn ding voor vrede in ieder geval: hij blijft Diva benaderen, maar hij gromt en blaast niet terug. De eerste dag of twee deed hij dat nog wel. Nu zit hij haar vanaf binnen vaak te bestuderen terwijl zij buiten op een stoel ligt. Echt schattig!
Mijn brein is vandaag wel een beetje moeilijk aan het doen. Niet de breinmist dit keer, maar meer de ADHD-onrust. Er komen steeds een boel gedachten in me op, maar ik ben ook te moe om daar iets mee te kunnen doen. Vooral omdat ze meestal komen terwijl ik een dutje doe. Dan voelt het zoals Stephen King omschrijft in het hoofd van de koning in “Ogen van de Draak”: er lijken stenen door mijn hoofd te rollen als ik nadenk. In mijn geval zijn de stenen wel voorzien van een laagje watten er omheen. Ze voelen wel heel zwaar, maar ze doen niet meteen veel pijn. Ze rollen door mijn hoofd en maken me vermoeider. Na een korte tijd lijken ze zich te vermenigvuldigen en dan begint de druk op mijn slapen toe te nemen en komt er langzaamaan wel pijn. Op die momenten ben ik wederom genoodzaakt om mijn brein even toe te spreken en tot rust te manen. De drukke gedachten (aan bijvoorbeeld de dierenarts moeten bellen en hoe ik honderdduizend andere dingen geregeld kan krijgen) zet ik dan symbolisch buiten de ruimte. Daarna zeg ik in gedachten een mantra of focus ik op mijn ademhaling – totdat er weer nieuwe gedachten de kop opsteken. Dan herhaalt de cyclus zich weer. Dat is erg vermoeiend.
De pijn in mijn buik is overigens ook erg vermoeiend. Die komt doordat ik al wekenlang één van mijn medicijnen niet kan innemen omdat het er eenvoudigweg niet is. Eerst zouden ze week 25 komen, toen week 27. Vanochtend vertelde de apotheek mij dat ze nu week 29 worden verwacht. We zullen zien of het dit keer wel zo is.
Ik denk dat het mede door de pijn komt dat die gedachten zich gemakkelijker vormen. Als ik vermoeider ben, misdraagt mijn ADHD zich meer, en als ik meer ADHD-gedachten krijg, raak ik vermoeider. Heerlijk, zo’n vicieuze cirkel…
Geef een reactie