Auteur: Lian van Berkel (Pagina 8 van 9)

Langhaar opent de deur.

“Zo”, zegt ze. “Nu kun jij lekker gaan en staan waar je wilt”.

Ik zucht inwending. Ik ga helemaal nergens staan! Ik ga liggen. In de zon.

*Zucht!* Tweebenigen zijn rare wezens.

Ik zit mezelf vredig te wassen als ik word gestoord.
“Moet dat nu echt daar?” vraagt Brillemans. “We zitten net te eten.”
Ik negeer hem volledig. Ik heb belangrijkere dingen te doen dan naar de Tweebenige te luisteren.
Maar Brillemans laat het daar niet bij.
“Diva, ga ergens anders je kont wassen!” zegt hij.

Ik ga rustig door. Het zal me mijn derrière oxideren wat hij vindt.

Ik werk hard om mijn Tweebenigen te verzorgen. Ik wek ze bijtijds, ik help met het voorwassen van de afwas, en ik voorkom dat ze het te koud krijgen als ze ergens zitten. Je zou denken dat ze daarvoor een beetje waardering tonen, maar niets is minder waar.
“Diva, het is nog te vroeg!” “Diva, dat is niet voor jou!” “Diva, ik kwam net overeind!”
Nooit is het goed.

Toch blijf ik het proberen. Laatst bijvoorbeeld. Met Brillemans.
Ik had juist mijn plicht weer voltooid door het uitlikken van een yoghurtschaaltje toen Brillemans zijn type-apparaat op de eettafel zette. Dit betekent altijd dat hij daar een hele tijd blijft zitten. Dan is het dus belangrijk om te zorgen dat hij het niet koud krijgt.
Als een meelevende verzorger spring ik alvast op zijn stoel om die warm te houden. Uiteraard begrijpt hij niet wat mijn geweldige idee is.
“Diva, daar ging ik net zitten!” klaagt hij.
Ik kijk hem geërgerd aan. Dat is exact waarom ik hier zit, zegt mijn miauw. Hij begrijpt het nog steeds niet, natuurlijk. Zoals ik al eerder heb geconstateerd, zijn Tweebenigen de slimste niet.
Brillemans zucht diep.
“Oké dan. Je mag erbij.”
De waarheid is precies omgekeerd, maar ik besluit om geen discussie aan te gaan. Discussies met wezens wiens intelligentie zwaar onder de mijne ligt, zijn helaas al eerder nutteloos gebleken.
De Tweebenige kijkt me nog even aan en doet dan iets onvergeeflijks. Hij tilt me gewoon op! Zomaar! En dan zet hij me op zijn schoot.
“Zo, ga maar liggen”.
Ik blijf staan. Wat een kapsones zeg! Zomaar denken dat hij mij kan vertellen wat ik moet doen.
“Wat?” zegt hij. “Is het niet goed?”
Ik werp hem een hatelijke blik toe. Natuurlijk is het niet goed! Ik wil áchter hem liggen. Op de stoel, niet zijn schoot!
Ik buig om hem heen en zet mijn voorpoot op de zitting. Dan kijk ik hem zijdelings aan.
“O”, zegt de Tweebenige na een aantal eeuwige seconden. “Wil je achter me?”
Ik zucht diep. Eindelijk krijgt hij het in de gaten.
Hij schuift wat naar voren. Ik glip vlug op de stoel, maar blijf nog overeind. De ruimte is te klein om mezelf lekker te kunnen settelen.
Ik geef Brillemans een kopje tegen zijn onderrug, hopend dat hij de hint zal snappen. Uiteraard zijn er meerdere hints nodig voordat de boodschap overkomt.
Maar de aanhouder wint. Na diverse kopjes, miauwtjes en een duwtje of twee, krijg ik mijn Tweebenige zover dat hij niet meer de hele stoel inpikt en mij genoeg plek geeft om te slapen.
Ik ga liggen en val pardoes in slaap. Dat is weer in orde. Voor zolang het duurt.
*Zucht!” Het leven met Tweebenigen brengt een boel uitdagingen met zich mee.

Wie met Tweebenigen werkt, heeft eindeloos geduld nodig. Men denkt misschien dat het redelijk intelligente wezens zijn, maar als het puntje bij het paaltje komt, valt die slimheid toch behoorlijk tegen. Neem nu mijn personeel. Ik heb hen uitstekend getraind in het volgen van mijn instructies, maar vaak genoeg gaat het faliekant mis. Zojuist was ik bijvoorbeeld keurig buiten gelaten toen ik dat wenste, maar toen ik weer binnen wilde, sprak ik tegen dovemans oren. Ik belde aan (ofwel, ik schudde mijn kopje zodat mijn belletje rinkelde) maar Langhaar had haar plicht om mij te gehoorzamen verzaakt en was nergens te bekennen. Dat zou nog niet zo erg zijn geweest als Brillemans niet een nog grotere teleurstelling vormde. Hij stond nota bene vlakbij in de garage, maar hij liet me pas binnen toen hij zelf ook ging! Nou ja zeg! De brutaliteit!

En dergelijke zaken zijn hier dus dagelijkse kost. Mijn Tweebenigen hebben geluk dat ik zo’n buitensporige hoeveelheid geduld bezit. Ieder ander zou merg en been klagen, maar ik lijd in stilte. Zucht!

Ik ben buiten. Het is tijd om mijn buitenterrein inspecteren. Standvastig loop ik door mijn tuin. Eerst ga ik naar het grasveldje aan de rechterkant. De lavendel en vlinderstruik staan er precies bij zoals anders. Het gras is ook nog steeds hetzelfde, en de klimop van de buren hangt nog net zover over mijn schutting als altijd. Check.
De stoep achterin de tuin is ook onveranderd. Ik wandel langs het volledige terrein, om daarna midden op de stoep op mijn rug te rollen in de het zonnetje. Hmmm! Die warme tegels op mijn vachtje zijn hemels!
Tot slot inspecteer ik het linker veldje. Hier is een deel gras, een deel zand. Tot voor kort was het gras en bladeren en daarvoor was er enkel gras. Het zand ruikt naar oude bladeren en poepgrond. Langhaar en Brillemans hebben een paar maanden geleden nieuw zand gelegd, wat anders rook dan de omliggende grond. Er zat mest in, zeiden ze, maar ik vind het gewoon ruiken naar poep. Daar kan ik niet zitten voor mijn eigen behoefte.
Ik loop door naar één van mijn plekjes in het gras. Ik snuffel en bevestig dat het inderdaad nog steeds naar mij ruikt. Dan draai ik me om en doe een plasje. Wederom snuffel ik ter bevestiging. Ja, dat is van mij en iedereen mag het weten.
Ik verlaat het gras en wandel terug naar de achterdeur. Zowel Langhaar als Brillemans zitten achter hun tikmachine. Ze kijken heel serieus. Ze denken duidelijk dat ze iets belangrijks aan het doen zijn. Niets is echter belangrijker dan ik.
“Miauw!” zeg ik luid en allebei mijn Tweebenigen springen overeind.
Langhaar lacht.
“Ze heeft ons goed geconditioneerd!” grapt ze.
Ik zeg niks en laat me knuffelen. Het is belangrijk om gewenst gedrag te belonen.

Vandaag leek wat positiever te beginnen dan anders. Brillemans meldde zich tijdig om mij van natvoer te voorzien en me uit de garage te laten. Het duurde helaas niet lang voordat ik ernstig werd teleurgesteld. Hij gaf me mijn eten, probeerde me te aaien (dat kan ik tijdens het eten echter niet toestaan) en bleef nog even bij me tot hij zijn rookding ophad. Alles was zoals gewoonlijk.
Maar toen verliet hij de garage en sloot hij de deur achter zich, met mij er nog in!!! Wat een brutaliteit! Ik keek toe vanaf mijn plekje op de diepvries, mijn voorpootjes op het raamkozijn in de deur. In plaats van te reageren op mijn overduidelijke boodschap, deed hij echter zijn tikmachine open en begon hij te praten met stemmen die uit dat ding kwamen. Echt totaal onacceptabel gedrag! Ik heb hem dan ook zeer hatelijk aangekeken en liet me niet door hem aaien toen hij me uiteindelijk in huis liet.

Ik heb er vanochtend lang op moeten wachten, maar Langhaar heeft me dan toch van de hongersnood gered. Ik geef haar benen een kopje als beloning, ook al was de service ronduit slecht. Ze tilt me op en ik begin automatisch te spinnen terwijl ik mijn voorvoetjes op haar schouder plaats.
“Heb je mammie zo gemist vannacht?” vraagt Langhaar al kroelend.
“Mrra”, zeg ik en ik geef haar een kopje.
“Mammie jou ook, schat. Mfah!” Ik krijg een kus op mijn kop en wrijf de aanraking direct af aan haar gezicht.
“Oh! Krijg ik nu een kusje terug van jou? Je bent toch ook een lieverd!”
Ik zucht inwendig. Zou ze me ooit gaan begrijpen? Ik vrees ervoor…