Ik neem me al een tijdje voor om weer te beginnen met schrijven. Dat is moeilijk, want boeken lezen lukt nog niet echt en ik voel me een fraud, maar dat mag ik leren loslaten. Ik schrijf nu en eigenlijk voelt dat best wel fijn.
Het hoeft ook helemaal nergens over te gaan. Gewoon wat freewriting. Een eind de ruimte in lullen. Dat kan ik prima.
Vandaag is Wereld-ME-Dag. Dat voelt vreemd. Het voelt niet helemaal alsof ik dat heb verdiend. Maar dat heb ik wel. Ik héb M.E. En ik bén ziek. Zo ziek dat ik al bijna twee jaar (of is het anderhalf?) niet meer heb geschreven. Mijn hoofd zit vol met ideeën en verhalen, maar het kwam er al een hele tijd niet uit. Vooral geen proza. Korte gedichten, gauw in elkaar geflanst, die lukten zo heel af en toe nog wel eens. Maar echt wat langere proza, dat heb ik al lang niet meer gedaan. Ik zit nu op 166 woorden (op het getal). Dat is meer dan ik in al die tijd in één keer heb kunnen schrijven.
En nu raakt mijn energie al weer op, voel ik. Een heel klein stukje geschreven, even blij geworden dat het weer een beetje lukt, en dan word ik met mijn neus keihard op de feiten gedrukt: het gaat amper en het wordt nooit meer zoals vroeger. Bah!
