Ik ben zo ontzettend uitgeput. Ik kan niet eens meer echt voelen hoe ongelooflijk moe ik ben. Ik ben de tel kwijt van hoeveel nachten ik nu al veel te weinig heb kunnen slapen. Iedere avond hoop ik dat het eindelijk gaat lukken, maar tot nu toe word ik steeds weer teleurgesteld. Mijn buik is er helemaal van streek van en mijn hoofd zit vol met watten. Ik voel me als een zombie die al zo lang geen mensenvlees meer heeft verorberd dat die alleen nog maar voor zich uit kan staren, moedeloos.

Gelukkig kan ik wel iedere dag lachen om EAPje zijn kittenstreken. Daarnet probeerde ik mijn ontbijt te fixen en sprong hij steeds bij mij op schoot. Ik zat echter op mijn hoge barstoel en zo hoog kan hij nog net niet springen. Dus bleef hij iedere keer met zijn voorpootjes hangen in mijn been. Dan tilde ik hem op schoot, probeerde hij op de aanrecht te klimmen en zette ik hem weer op de grond. En zo ging dat maar door. Hij is zo schattig!

Nu is hij moe van al zijn gesjees van daarnet. Hij heeft bij me gelegen tijdens mijn dutje en zit nu tegen me aan zich te wassen. Hij probeert niet eens mijn vingers te vangen. Hij moet echt even bijkomen van zijn lentekriebels.

Ik houd het nu ook maar kort. Ik probeer een beetje voor te rusten voor het bezoek straks. Hubby is maandag jarig en vandaag komen zijn moeder, zus en haar man op visite. Ook een beetje op kraamvisite, al heeft tante Fieb die al gehad. We hebben voor straks in ieder geval beschuit met unicorn-muisjes. Past wel bij onze EAP. Hij is veel te queer voor simpele blauw met witte muisjes.