Tijdens één van de laatste dagen van zijn leven, heb ik deze selfie genomen met Appie bij me op de bank. Hij lag toen niet zoals op dit schilderij. Zijn lijfje was op, zijn oogjes straalden pijn uit. Zo zit zijn spookje er hier bij: verwrongen, mager, met een te grote halsband en een gebogen kopje. Maar zijn liggende zelf is zoals ik me hem herinner: volledig ontspannen in zijn hoogsteigen furever home. Op de bank ligt zijn favoriete speeltje: een zwart sluitstripje. Daar kon hij eindeloos achteraan scheuren als we het voor hem weggooiden, of liefst nog schoten met duim en wijsvinger.
We hebben hem geadopteerd toen hij zes jaar was en hij is ongeveer zes jaar bij ons geweest. Hij bloeide al gauw op toen hij niet meer in het asiel was, maar in een huis, een thuis, zíjn thuis. De laatste twee weken, waarin zijn nieren het helemaal niet meer deden, waren ontzettend zwaar. Uiteindelijk kwam zijn dood voor hem als een bevrijding, een verlossing van de pijn. Hij is gestorven in mijn armen, met mijn man ernaast, in een huisje vol met liefde, waar hij tot de dag van vandaag wordt gemist. *Appie ?-2009 – 11-5-2021
Geef een reactie