Ik ben eigenlijk te moe hiervoor vandaag. Mijn brein voelt als… iets waarvoor ik het Nederlandse woord niet kan vinden. Het voelt as mush. Ik type langzaam. Woorden willen niet echt komen.

Gisteravond had ik een paniekaanval. Gelukkig was mijn mannetje bij me en samen met hem kwam ik uit de paniek. Ik vertelde hem over iets waar ik mee zat en ineens voelde ik mijn ademhaling versnellen en de angstgevoelens overweldigen. Maar ik kneep in hubby’s hand en hij toen in de mijne en met simpele woorden uit de lessen die we hebben geleerd, konden we mij terugbrengen uit de paniek. Ik benoemde de gedachten en gevoelens die me overvielen en hubby stelde mij gerichte vragen hoe realistisch die gevoelens en gedachten waren. Dat hielp.

Ik had die middag nog een stukje gelezen over negatieve gedachten(reeksen) en deze vragen waren onderdeel van hoe je die gedachten hun macht over jezelf kunt ontnemen. Ze waren ook niet realistisch. Ik bén niet één grote mislukkeling en ik heb niet gefaald doordat ik minder vooruitgang heb geboekt in mijn mentale proces dan iemand anders in dezelfde periode. Al helemaal niet omdat die ander daar intensieve hulp bij heeft gehad en ik niet. Maar goed, die gedachten kunnen soms proberen om de overhand te nemen en dan neem ik die terug. Dat zal vast niet altijd even overtuigend voelen, maar het is in ieder geval het proberen waard.