Mijn buik is nog steeds van streek. Ik heb net toch maar een maagzuurremmer ingenomen en dat helpt wel tegen de misselijkheid. Maar ik kan die dingen eigenlijk niet nemen, want Rennies in combinatie met vitamine D zorgen ervoor dat ik geen vitamine B12 meer kan opnemen en daar dus een tekort in krijg. Dus houd ik het in principe bij deze ene.

Ik zit nu boven, in de slaapkamer. Beneden hebben we bezoek. Maar voor mij is dat teveel vandaag, dus ik heb me na een kort samenzijn afgezonderd van mijn schoonzus en haar man. Het was nog niet eens tijd voor mijn volgende slaapje, maar ik ben direct in bed gekropen en gaan liggen. Zo op was ik van die misschien 20-30 minuutjes dat ik bij ze heb gezeten. We zouden eigenlijk samen lunchen vandaag, maar dat had ik al afgezegd. Voor hubby was het natuurlijk wel fijn dat ze toch nog op de koffie kwamen, dus hebben we het zo omgepland. Ik voel me nu alleen weer echt patiënt. Ik zit boven, weg van de gezelligheid, alleen. Ik heb mijn oordopjes in om ook geen vlagen van het gesprek mee te krijgen, wat minimaal net zo vermoeiend is als er aan deelnemen. Ik versta dan namelijk niet alles en besteed dan veel energie aan proberen uitvogelen wat er nu precies is gezegd. Dat is echt een superk*t aspect van ME: de eenzame afzondering omdat gezelligheid zorgt voor PEM.

En die PEM ga ik later deze week sowieso al krijgen. Donderdag moeten we naar de advocaat, helemaal in Utrecht. Het is voor de beroepszaak tegen de beslissing van het UWV om mij geen WIA te geven. De beslissing is van augustus 2022. Het beroep hebben we augustus 2023 opgestart (je móet namelijk eerst bezwaar maken bij het UWV zelf, maar dat is voor hun natuurlijk preken voor eigen parochie, dus dat is meteen afgekeurd). De verwachting is dat we heel misschien eind dit jaar de zaak in de rechtszaal zien. Waarschijnlijk wordt het volgend jaar. Echt bizar hoe langzaam dat systeem is.

En nu is mijn schrijftijd weer om. Alleen nog even gauw: ik heb net mijn oksels geschoren. Dat was misschien al wel een maand geleden. Mijn benen zijn een oerwoud en die haren zijn nog niet eens op hun langst. Als ze nou blond waren, zou ik het niet eens zo erg vinden, maar in tegenstelling tot een deel van mijn dijen en mijn hoofd, zijn de haren op mijn onderbenen heel donkerbruin, dezelfde kleur als mijn wimpers. Bleh! Hopelijk heb ik snel de energie om hubby mijn benen te laten scheren. Straks is het weer jurkjesweer en dan wil ik er echt niet zo bijzitten!