Ik heb pijn vandaag. Sowieso nog in mijn buik. Die is nog steeds aan het bijkomen van de kersen van dinsdag. Maar nu ook in mijn linkerzij, bij mijn onderste ribben. Geen idee hoe het komt. Het lijkt ook niet echt spierpijn en ik voel het vooral als ik lig. Dan lijkt de pijn als een soort ademhaling erger en minder erg te worden, maar dan op een tempo dat volledig losstaat van zowel mijn ademhaling als mijn hartslag. Dat is bekend bij ME. Gewoon zomaar pijn hebben, zonder een duidelijke reden. Kutziekte!

Vandaag is de eerste dag van Pride Month. Ik heb een superleuk design gemaakt voor op kleding, dat ik ook als mijn Facebook cover ga instellen. Kattenhoofdjes in de kleuren van de regenboog die als een regenboog zijn geplaatst met daarbij ook een zwart hoofdje. Dit is de symboliek voor medestanders van de LGBTQIA+ gemeenschap. De tekst erbij is Meowly. Ik heb er ook een zonder het zwarte hoofdje. Daarbij staat “Meowtiful”. Ik vind ze echt heel schattig geworden.

Verder kreeg ik zojuist een appje van mijn schoonzus dat het gezamenlijke cadeau voor hubby is gearriveerd. Ik kan echt niet wachten om het te geven! Het is zo ontzettend cool! Hij leest dit ook, dus ik kan nog niet verklappen wat het is, maar als hij het eenmaal heeft gekregen, dan zal ik er hier ongetwijfeld over rapporteren. Het is veel te cool om dat niet te doen.

Eergisteren was Diva trouwens ook moe met mij. Ze bleef eigenlijk de hele dag liggen als een bolletje wol. Als ik ging rusten, tilde ik haar op zoals ik vroeger gestrande kwallen optilde om ze terug te dragen naar de zee: met mijn handpalmen omhoog vanaf mijn pinken langzaam mijn handen zo plat mogelijk onder haar schuiven en haar zo optillen. Ze bleef dan gewoon liggen als ik haar op de spoonplek legde. Toen ik hubby gisteren vroeg om dat proces te filmen, schoot ze natuurlijk in de lucht al overeind. Tja, dat heb je met katten. Die hebben nogal een eigen willetje. Heerlijke wezentjes!