I’m a little worried about my friend. She is so sweet and kind and generous, and she is also not doing well. She is feeling exhausted and drained and misunderstood by the people around her. And she is having difficulties reaching out to others to ask for help. If only just to listen to her and say nothing. I know she’s calling a friend like that just now, though, and I hope she’s getting the support she needs. I just hope she knows that I’m there too, and that I understand very well what it’s like to be extremely tired and frustrated with one’s body and in pain.

Anyway, I’m pretty well today. I slept properly for the second night in a row, which is extremely helpful.

Diva zit intussen gezellig haar kont te wassen op bed. Zo grappig hoe ze daarvoor haar momenten kiest. Hubby is intussen de tafel aan het dekken voor de lunch, dus dit is het perfecte moment, natuurlijk. Ze zit tenminste niet op een stoel aan tafel (of óp de tafel), dus dat is al iets.

Mijn brein is wel weer op nu. Ik weet niet zeker of het schrijven in het Engels daaraan heeft bijgedragen, maar die kans is wel aanwezig. Schrijven in een andere taal dan (één van) je moedertaal/-talen kost nu eenmaal meer energie dan schrijven in de taal/talen waarmee je bent opgegroeid. Zélfs als je die taal hebt gestudeerd en er net zo vloeiend in bent als in je moedertaal/-talen.

Goed, tijd om af te sluiten, dus.