Categorie: Kunst

Met mijn tekening “When all the light is gone” heb ik de derde prijs gewonnen in de wedstrijd met het thema “Licht” van Nationaal Atelier!

Soms voelt het alsof al het licht uit de wereld is en er alleen nog duisternis heerst. Donkere bomen met scherpe takken omringen mij en nare gedachten schieten als zwarte bliksemschichten door mijn hoofd. Ik uit me in mijn tekening en dan…

…Dan komt mijn kat Diva bij me en ondanks alles verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Door de tranen heen kijk ik haar aan. Ik aai haar en ze begint te spinnen. Ze brengt me weer een klein beetje licht. Zo verschijnt ze ook op deze tekening. Een klein hoopje licht, een sprankje hoop. En ze spint ook in mijn gedachten.

Tijdens één van de laatste dagen van zijn leven, heb ik deze selfie genomen met Appie bij me op de bank. Hij lag toen niet zoals op dit schilderij. Zijn lijfje was op, zijn oogjes straalden pijn uit. Zo zit zijn spookje er hier bij: verwrongen, mager, met een te grote halsband en een gebogen kopje. Maar zijn liggende zelf is zoals ik me hem herinner: volledig ontspannen in zijn hoogsteigen furever home. Op de bank ligt zijn favoriete speeltje: een zwart sluitstripje. Daar kon hij eindeloos achteraan scheuren als we het voor hem weggooiden, of liefst nog schoten met duim en wijsvinger.
We hebben hem geadopteerd toen hij zes jaar was en hij is ongeveer zes jaar bij ons geweest. Hij bloeide al gauw op toen hij niet meer in het asiel was, maar in een huis, een thuis, zíjn thuis. De laatste twee weken, waarin zijn nieren het helemaal niet meer deden, waren ontzettend zwaar. Uiteindelijk kwam zijn dood voor hem als een bevrijding, een verlossing van de pijn. Hij is gestorven in mijn armen, met mijn man ernaast, in een huisje vol met liefde, waar hij tot de dag van vandaag wordt gemist. *Appie ?-2009 – 11-5-2021

Dit schilderij is onderdeel van mijn ME-collectie en mijn #LiveLikeME-actie. Je kunt ook een prachtige ingelijste print ervan kopen via Redbubble. De opbrengst gaat naar Open Medicine Foundation, die onderzoek naar M.E. financiert.

Meer van mijn kunst is te vinden in mijn online atelier van Nationaal Atelier.

Dit schilderij heb ik gemaakt ter verwerking van zeer hevige emoties. Ik mepte laag na laag aan inktvlekken op mijn scherm; lelijk, hard en vormloos. Na een zwarte laag volgde er één met ook blauwe tinten. Toen mijn emotie daarna wat was weggezakt, kwam er een laag met ook wat lichtpuntjes in geel. Vervolgens creëerde ik een laag van zacht groen met blauw, als van water dat kalmeert. Toen was de achtergrond klaar.

De volgende dag kwam de kat erbij en uiteindelijk de gedetailleerd uitgewerkte ogen die door de ziel van de kijker heen lijken te dringen. De laag met zwarte inktvlekken heb ik uiteindelijk naar voren gehaald, maar de ogen liet ik onbedekt. Die intense blik moest behouden blijven.

In dit werk geef ik de liefde weer tussen mijn kat Diva en mezelf. Ze ligt het grootste deel van de dag bij mij op schoot te slapen, samen in mijn ziekenhuisbed in de woonkamer. Soms legt ze haar pootje op mijn hand. Als ik die dan een beetje verplaats, trekt ze me terug dichterbij met haar nagels. Ze is zo’n heerlijk wezentje dat mijn leven zoveel fijner maakt!

In dit werk heb ik mijn overweldigende emoties verwerkt die ik op dat moment voelde. Ik had pijn en verdriet en nog zoveel meer gevoelens van het feit dat ik nooit, maar dan ook nooit, meer de oude zou worden. Voorbij waren mijn dagen van onderzoek doen aan de universiteit. Voorbij was de mogelijkheid om te sporten – zelfs maar te wandelen. En voorbij was mijn mogelijkheid om boeken te lezen en verhalen te schrijven. Mijn lijf was (en is nog steeds) ziek. Mijn brein vol mist.

In dat besef smeet ik de verf op het doek. Zwarte verf vol op mijn handen. Koud zoals mijn angst voor de toekomst. Ik moest iets kapotmaken, iets openscheuren, dus ik pakte een stanleymes en roetsjte ermee door het doek. De verf was rood, als van bloed en ik voegde meer ‘bloed’ toe om de wond in het doek net zo gapend en pijnlijk te maken als die in mijn hart.

Uiteindelijk kwam de verlichting, de bevrijding, en kon ik kleine vlekjes geel toevoegen. Geel van het licht. Geel van hoop. Geel van in ieder geval een beetje rust van die overweldigende, duistere emoties. En zo maakte dit doek mij vrij.