“Mammie houdt van jou” zegt ze dan, maar ze zet me wel mooi buiten!
“Ik moet even weg”, gaat ze verder. “Tot straks, Poezebeest!”
Ik kijk haar bozig aan. Haar redenen interesseren mij niet. Ik ben gewoon graag binnen, maar word daar niet toegelaten als mijn Tweebenigen er niet zijn. Zogenaamd omdat ik dingen “sloop”, terwijl ik enkel op de warme bank wil liggen.
Oké, af en toe speel ik natuurlijk ook wel eens met iets, maar dat doe ik echt alleen met spullen die van mij zijn. (Dat is ook heel gemakkelijk, want alles in mijn huis is van mij). Maar goed, mijn Tweebenigen ontzeggen mij dus met enige regelmaat de toegang tot mijn huis. Dan ga ik maar op één van mijn plekjes in de garage liggen. En als Langhaar terugkomt, geef ik haar eerst een snerende miauw voordat ze me mag aaien. Zo! Dat is een heldere boodschap!
Maar de volgende keer word ik wederom buiten gezet.
*Zucht!* Die Tweebenigen leren het ook nooit!
