De laatste tijd droom ik regelmatig dat ik weer aan het werk ben. Afgelopen nacht, bijvoorbeeld, was ik weer heerlijk op een basisschool om kinderen te testen. Vorige week leidde ik als post-doc een grootschalig project, waarbij mijn onderzoeksassistent Leanne (die deze functie ook bekleedde toen ik nog als PhD bij de uni werkte) de dataverzameling op de basisscholen coördineerde en mijn scriptiestudenten aanstuurde. Wat heb ik genoten in die nachten!
Wakker worden is dan keer op keer een enorme teleurstelling. Zeker omdat ik bij de droom van vorige week wel nog ziek was. Ik was alleen wat verbeterd en er werd door mijn werk voldoende rekening gehouden met mijn beperkte energie.
Dat zie ik in de werkelijkheid helaas niet gauw gebeuren – zowel het verbeteren als het hebben van zo’n begripvolle werkgever niet. Bij mijn afgelopen post-doc wilde men ook niet akkoord gaan met 0,6 fte in plaats van 0,8, terwijl de functie prima in die tijd te doen bleek te zijn. Een paar maanden later heb ik me met burn-out klachten ziek gemeld*.
Voor ons gehandicapten is er helaas vaak weinig te vinden dat ook daadwerkelijk past bij zowel ons kunnen als onze beperkingen. Jammer, want we kúnnen niet alleen heel veel bijdragen, we wíllen het ook heel graag. Maar ja…
*Oké, dat was zeker niet alleen door teveel werken. Er waren toen diverse stressfactoren, waaronder de corona-crisis.