Emoties kosten veel energie. Vooral als daar nog de frustratie bijkomt dat je laptop er fluffing lang over doet om op te starten en Word vervolgens eerst uitvalt voordat je kunt gaan typen.

EAPje kwam al weer even naar mijn vingers kijken. Intussen doet hij al weer iets anders. Iedere keer dat ik een zin nog maar vorm in mijn hoofd, is hij al weer iets anders aan het doen tegen de tijd dat ik heb getypt wat hij aan het doen was. Nu ook weer. Hij zit inmiddels weer naast me op de bank. Tot mijn verbazing zelfs al drie zinnen lang.

Ik heb moeite met het rouwproces vandaag. Tijdens mijn vorige dutje begon ik te huilen. Mijn gedachten waren afgedwaald naar de tijd van voor mijn ziekte. Vóórdat ik niet meer kon sporten. Ik was toen op de absolute piek van mijn kracht. Mijn shirts en truien moest ik kopen in ofwel een losse pasvorm, ofwel een maat te groot, zodat mijn armspieren er ook in pasten. Daar was ik trots op. Daar had ik keihard voor gewerkt. Bijna iedere dag trainde ik alle spieren van mijn lijf om eind juni 2019 een topprestatie te leveren tijdens de shownight van de studio waar ik trainde. Ik had twee choreo’s: één in aerial silks en één in de paal. Beide waren zo’n 4.30 minuten. En beide zal ik nooit meer kunnen doen. Daar word ik enorm verdrietig van. Mijn lijf doet niet meer wat ik wil en er is – in tegenstelling tot wat ik lange tijd hoopte – geen kans meer dat dat ooit nog wel kan. Die tijd is voorgoed voorbij. En om dat verlies rouw ik.