Mijn brein doet het even niet vandaag. Ben supersuf en sloom. Heb PEM van afgelopen maandag. Toen ben ik naar mijn behandeling geweest in Amersfoort. Dat is normaal gesproken een uurtje rijden (door hubby, uiteraard; ik kan geen auto meer rijden) en dat was het ook op de heenweg. Maar de terugweg heeft drie uur geduurd! Drie uur! Echt niet normaal!

Hoewel ik in de auto vooral lig met de stoel zo plat mogelijk, is dat absoluut niet hetzelfde als liggen in bed en écht plat kunnen. Bovendien kan ik in de auto niet op mijn zij liggen en daarvan rust ik het beste uit. Dus ja, dat levert wel even erge PEM op.

En dat is niet het enige. Gisteravond is er ook iets gebeurd wat me veel energie heeft gekost door stress. Hubby en ik gingen een rondje wandelen/Tuf-Tuffen rond het park en zagen toen op de hoek van onze straat iemand zitten op de stoeprand. De persoon had een joggingpak aan met de capuchon over diens hoofd. Ze maakten geen contact en leken vooral niet gezien te willen worden, dus buitenom een korte groet, besteedden we geen aandacht aan haar (intussen was duidelijk dat het ging om een vrouw). Ze was ook aan de telefoon met iemand (ik dacht haar partner of zo, om de een of andere reden), dus we wilden ook niet storen.

Maar ik had iets verontrustends opgemerkt en dat bleef knagen: ik had haar horen zeggen dat ze in zichzelf had gesneden. En iets aan haar verdere houding maakte mij duidelijk dat ze vanuit de persoon aan de telefoon geen steun ervoer. Hubby had het niet gehoord, maar ging akkoord met een tweede rondje (een rondje duurt ongeveer 3-4 minuten). Ik wilde haar vooral laten weten dat ze niet alleen was en haar vragen of ze oké was en of ze hulp nodig had.

Toen we dit keer in haar gezichtsveld verschenen, trok ze haar capuchon niet verder over haar hoofd. Ze duwde die zelfs een stukje terug en keek naar ons terwijl we op haar afkwamen. Dan keek ze weer weg, maar dan weer terug. Ze leek vooral níet gezien te willen worden, maar toch had ik het gevoel dat er iets niet klopte.

“Ben je oké?” vroeg ik haar. “Heb je hulp nodig?”

Ze was nog steeds aan de telefoon, maar met die persoon leek ze juist eerder ruzie te hebben dan steun te ervaren. Ze deed haar oortje uit en keek me voor de eerste keer echt aan. Het viel me meteen op dat ze a) erg jong was; hooguit 18 of 19 en b) erg bleek zag. Nu wist ik zeker dat er iets aan de hand was.

“Nee”, zei ze nadat ik mezelf op haar verzoek had herhaald. “Nee, ik ben niet oké”.

Ze bleek aan de telefoon te zijn met de ambulance, die haar aan de lijn hielden omdat ze alleen was. Omdat ze dat inmiddels niet meer was, gingen die akkoord met het gesprek te beëindigen.

Het meisje (ze noemde zichzelf ook een meisje) leek met haar lichaamstaal heel hard te proberen te doen alsof ze het wel aankon alleen, maar de dingen die ze zei maakten duidelijk dat ze vooral heel graag hulp wilde (niet in het minste geval omdat ze dat ook letterlijk zei; ze had ons zelfs op ons eerste rondje al willen aanspreken, maar durfde niet goed te praten met vreemden). Ze had de ambulance gebeld omdat ze in elkaar was gezakt tijdens het wandelen. Ze had pijn op haar borst en was vooral heel erg bang. Toch zei ze dat we niet met haar hoefden te wachten op de ambulance. Maar dat gingen we natuurlijk niet doen.

Toen ik haar vroeg of ze het fijn zou vinden bij ons binnen even te wachten, ging ze zelfs graag mee. Terwijl zij en hubby al langzaam begonnen te lopen, heb ik de ambulance gebeld om hen te laten weten dat het meisje nu bij ons in huis was.

Daar hebben we samen met haar gewacht op de ambulance, die haar uiteindelijk ook naar huis heeft gebracht. Gelukkig bleek ze ‘slechts’ een paniekaanval te hebben gehad en geen hartaanval, maar ik ben wel blij dat ze niet in haar eentje heeft moeten wachten op die ambulance.

(dit was stiekem wel wat langer dan 10 minuten. Toen ik eenmaal aan dit verhaal begon, bleek dat het er gewoon uit moest. Dat ging op adrenaline. Zometeen zal daar de down van komen)