Wie met Tweebenigen werkt, heeft eindeloos geduld nodig. Men denkt misschien dat het redelijk intelligente wezens zijn, maar als het puntje bij het paaltje komt, valt die slimheid toch behoorlijk tegen. Neem nu mijn personeel. Ik heb hen uitstekend getraind in het volgen van mijn instructies, maar vaak genoeg gaat het faliekant mis. Zojuist was ik bijvoorbeeld keurig buiten gelaten toen ik dat wenste, maar toen ik weer binnen wilde, sprak ik tegen dovemans oren. Ik belde aan (ofwel, ik schudde mijn kopje zodat mijn belletje rinkelde) maar Langhaar had haar plicht om mij te gehoorzamen verzaakt en was nergens te bekennen. Dat zou nog niet zo erg zijn geweest als Brillemans niet een nog grotere teleurstelling vormde. Hij stond nota bene vlakbij in de garage, maar hij liet me pas binnen toen hij zelf ook ging! Nou ja zeg! De brutaliteit!

En dergelijke zaken zijn hier dus dagelijkse kost. Mijn Tweebenigen hebben geluk dat ik zo’n buitensporige hoeveelheid geduld bezit. Ieder ander zou merg en been klagen, maar ik lijd in stilte. Zucht!