Vandaag ben ik moe.

Nou ja, dat ben ik elke dag, natuurlijk. Maar vandaag is het extra aanwezig. Mijn brein voelt gevuld met watten en ik heb een lichte, zeurende hoofdpijn, die het moeilijk maakt om mijn ogen daadwerkelijk te focussen op iets. Ik staar nu naar mijn scherm, niet echt aan het lezen wat ik type. Maar goed, daar is blind typen voor. Ik hóef ook niet te zien wat ik type. Dat scheelt.

Diva ligt lekker op bed. Zoals gewoonlijk is ze snel gaan liggen op de plek waar mijn warme reet net zat zodra ik het bed verliet. Zelfs gisteren, in de hitte van zo’n 25 graden of meer, stond hubby op van zijn stoel en sprong Diva gauw over van de hare op die van hem. Daar is vast een kattenpsychologische verklaring voor, maar ik ben geen kattenpsycholoog. Ik noem het gauw gaan liggen op de plek van mammies (of pappies) warme reet.

Dat was wat er lukt voor nu. Vijf minuutjes typen en mijn brein is helemaal op. Tot morgen!