Wederom een teleurstelling.
Mijn etensbakje is leeg. De bodem is zeer duidelijk zichtbaar en daar omheen liggen voornamelijk kruimels. Ik miauw luidkeels om mijn personeel te wijzen op hun tekortkomingen in de service.
Langhaar zucht diep en komt op trage wijze in beweging.
“Heb je honger, schat?” vraagt ze onnodig.
Ik kijk haar bozig aan. Nee, ik zit hier zomaar bij wat mijn eten zou moeten zijn, of zo!
“Arme schat”, zegt de Tweebenige lieflijk.
Ze gaat op haar knieën zitten en geeft me een aaitje.
“Miauw!” protesteer ik. Van aaitjes gaat mijn honger niet over.
“Mammie weet het”, zegt Langhaar. “Ik zal je brokjes bijvullen”.
Ik kijk haar hoopvol aan. Zou ik nu dan eindelijk een keer te eten krijgen?

Het antwoord is ‘nee’.
Langhaar graait in haar broekzak en haalt haar foto-ding tevoorschijn.
“Kijk je mammie even aan, schat? Voor op Facebook?”
Ik hoor haar wel, maar negeer haar volledig. Als zij niet voor mij zorgt, verleen ik haar geen medewerking!
“Alsjeblieft, Diva?” smeekt ze nog, maar ik houd voet bij stuk. Mijn ogen blijven strak gericht op de taak die de Tweebenige behoort te volbrengen.
“Oké dan”, verzucht ze. “Jij krijgt je brokjes”.
Ze pakt de zak uit de kast en vult mijn bakje.
“Alsjeblieft, Diva”.
Ik kijk haar nogmaals streng aan. Was dat nou zo moeilijk?
Zucht! Tweebenigen zijn zó eigenwijs!