Mijn brein werkt zo raar. Ik heb zoveel moeite met middenwegen en balansen. Ik heb nu al keilang niet geschreven, terwijl ik dat iedere dag wilde doen. Dat bleek echter wat veel, maar vervolgens verviel ik al gauw in het andere uiterste: helemaal niet. En het helpt me doorgaans juist erg goed om even mijn gedachten op papier te zetten.

Ik heb daarstraks een heel fijn gesprek gehad met mijn vriendin S. Zij heeft mij erg goed geholpen bij een kwestie waar ik mee zat: het meisje waarover ik laatst al had geschreven, die dacht dat ze een hartaanval had, wil graag veel meer van mij dan wat ik kan bieden. Ze heeft hulp nodig. Veel hulp. Maar wel van professionals. En die zijn er ook al bij betrokken. Toch is het voor mij heel moeilijk om los te laten wat ze me afgelopen zaterdag heeft verteld over de verschrikkelijke dingen die ze als kind heeft meegemaakt (ze is trouwens 20 sinds afgelopen vrijdag) en die ze ook in het heden nog meemaakt.

Het heeft bij mij veel opgerakeld uit mijn eigen jeugd en ik merk ook hoe ontzettend omslachtig het systeem is om dit soort dingen te kunnen melden. Het kost me veel meer energie dan ik eigenlijk heb en ik word er erg verdrietig en moedeloos van. Ik zou willen dat ik meer kon doen, maar wat ik nu al doe is al ongezond voor mij.

Waarschijnlijk volgt hier nog een PEM op. Nu in ieder geval een huilbui. Ik ga knuffelen met Diva en EAPje.