In dit werk heb ik mijn overweldigende emoties verwerkt die ik op dat moment voelde. Ik had pijn en verdriet en nog zoveel meer gevoelens van het feit dat ik nooit, maar dan ook nooit, meer de oude zou worden. Voorbij waren mijn dagen van onderzoek doen aan de universiteit. Voorbij was de mogelijkheid om te sporten – zelfs maar te wandelen. En voorbij was mijn mogelijkheid om boeken te lezen en verhalen te schrijven. Mijn lijf was (en is nog steeds) ziek. Mijn brein vol mist.
In dat besef smeet ik de verf op het doek. Zwarte verf vol op mijn handen. Koud zoals mijn angst voor de toekomst. Ik moest iets kapotmaken, iets openscheuren, dus ik pakte een stanleymes en roetsjte ermee door het doek. De verf was rood, als van bloed en ik voegde meer ‘bloed’ toe om de wond in het doek net zo gapend en pijnlijk te maken als die in mijn hart.
Uiteindelijk kwam de verlichting, de bevrijding, en kon ik kleine vlekjes geel toevoegen. Geel van het licht. Geel van hoop. Geel van in ieder geval een beetje rust van die overweldigende, duistere emoties. En zo maakte dit doek mij vrij.
